*★जरूर वाचा★**अतिशय सुंदर माहिती*

*★जरूर वाचा★*

*अतिशय सुंदर माहिती*

प्रश्न : मन म्हणजे काय ?

उत्तर : मन हे वायुस्वरूपी आहे. वायूच्या गतीत आंदोलने आहेत, म्हणून त्या वायूलाच मन म्हटले आहे. नाहीतर मन म्हणून स्वतंत्र काही नाही, मन नावाचा पदार्थ नाही.

देहाचे मार्फत दृश्याशी होणारे इंद्रियांचे तादात्म्य म्हणजे मन. देहामार्फत व्यवहार केल्याने मनात संकल्प येतो आणि मन गढूळ होते. एकच मन असंख्य विचार निर्माण करून जीवाला हैराण करते. मनाचे परिणाम शरीरावरही होतात. काही लोक मनालाच आत्मा मानतात. पण ते चूक आहे. मनापेक्षा आत्मा वेगळा आहे. मन आणि आत्मा एक नव्हेत.

मनाच्या गतीमार्फत सर्व व्यवहार घडतात. मनामुळे संवेदना, संवेदनेतून ज्ञान, ज्ञानातून प्रेरणा, प्रेरणेतून कर्म असे एकमागून एक निर्माण होतात.

मन हे जड व चैतन्य यांनी बनलेले आहे. मनामध्ये जडाचेही गुणधर्म आहेत, तसेच चैतन्याचेही गुणधर्म आहेत. जडाचे आकर्षण असल्यामुळे मन बाहेर फाकते. जर मनाची ओढ जडाकडे, शरीराकडे नसती, तर सर्वजणच विदेही झाले असते. मनाच्या अस्तित्वाशिवाय व्यवहार नाही, हे दृश्य नाही, माझे-तुझे नाही. जर मनच अस्तित्वात नसते, तर `सृष्टि' हा शब्द देखील उरला नसता.

प्राणाच्या हातात मनाची नाडी आहे. मनाची गति प्राणाच्या गतीशी तादात्म्य पावली की दृश्य मावळणार आहे.

प्रश्न : परमार्थात मनाला काय स्थान आहे ?

उत्तर : मन चंचळ आहे. मन आवरणे हे परमार्थात महत्त्वाचे आहे. मन दृश्यामागे धावते, आपण मनामागे धावतो. जेव्हा मनाचे खरेखुरे ज्ञान होते, मनाचे संकल्पविकल्पात्मक स्वरूप समजते, तेव्हा परमार्थाच्या वाटचालीला सुरवात होते.

मनाला चैतन्याचे आकर्षण यावयास हवे. एकदा का मनाला चैतन्याचे आकर्षण निर्माण झाले की मनाचे मनत्व उरत नाही. जडाचे गुणधर्म बाजूला झाल्याशिवाय मनाला चैतन्याचे आकर्षण होता होत नाही. मनाचे परिवर्तन होणे हे परमार्थात आवश्यक आहे. पण ते कठिण आहे. त्यासाठी प्रयत्‍न आवश्यक आहे.

मन हे भगवंताचे नामाशी एकरूप होणे हे महत्त्वाचे आहे. मनाचे संकल्पविकल्प जर नाममय झाले, तर ती निर्विकल्प स्थितीत नेणारी एक सोपी युक्ति आहे.

मनाचे मनत्व नाहीसे होणे यापरता परमार्थात दुसरा श्रेष्ठ अनुभवच नाही. मन मुरल्यावर जे उरते तेच देवाचे दर्शन आहे, आणि तोच आत्मसाक्षात्कार आहे.

प्रश्न : चित्त म्हणजे काय ? परमार्थात चित्ताला काय महत्त्व आहे ?

उत्तर : चिंतन हे चित्ताचे स्वरूप आहे. चित्त आणि मन हे एकच नव्हेत. चित्त आणि मन यांत फरक आहे.

चित्त हे चैतन्याचा एक अंश आहे. चित्ताचा खरा विषय चैतन्य आहे. पण व्यवहारात तो विषय चित्ताला मिळत नाही. म्हणून चित्त हे व्यवहारात अनेक विषयांचे चिंतन करीत रहाते.

चित्ताचे केंद्रीकरण हे महत्त्वाचे आहे. व्यवहारातसुद्धा चित्त हे एकाग्र झालेशिवाय सुख होत नाही. चित्त सुखी असेल तर अंगावर कितीही दुःखे येऊन कोसळोत, त्यांची तेथे मातब्बरी नाही. दृश्य, देह, व्यवहार यांत समाधान नाही. समाधानाचे वर्म चित्ताच्या एकाग्रतेत आहे. समाधान व चित्ताची एकाग्रता यांचा निकटचा संबंध आहे. चित्ताच्या एकाग्रतेशिवाय समाधान होत नाही. चित्ताचे समाधान हे आगळेवेगळे आहे.

परमार्थ करताना चित्त चैतन्यात मिसळते. कारण चित्त म्हणजे चैतन्यच आहे. चित्ताची एकाग्रता हीच समाधि आहे. देव हा चित्तामध्ये साक्षात्कारास येतो.

प्रश्न : व्यवहारात माणूस `मी' `मी' म्हणत असतो. तो अहंकाराने वागत असतो. या अहंकाराचे स्वरूप काय आहे ?

उत्तर : माणूस म्हटला की तेथे अहंकार आलाच. उपाधीमुळे अहंकाराचे स्फुरण होते व तो संवेद्य होतो. देहाच्या जाणीवेने देवाचा विसर पडल्याने, जीवनाचे परिभ्रमणात अहंकाराची लाट उठत असते. अहंकार वायुरूप आहे; जाणीव म्हणजे अहंकार. वायुरूपात जाणीव असणे हाच अहंकार. जाणीव नसणे म्हणजे अहंकार नसणे.

गुणरूपात अहंभावाचे तादात्म्य झाले की त्यालाच अहंकार म्हणतात. अहंकार हा श्वसनात गतिरूप आहे. अहंकार हा देहाशी संलग्न आहे. भ्रमामुळे अहं हे स्फुरण होते.

अहंकाराने माणसाचा हात सदा आपल्या छातीवर असतो. तो गेला (म्हणजे माणूस मेला) तरी शेवटी हात छातीवरच.

अहंकार येताना चट्दिशी येतो. परंतु जाताना चट्दिशी जात नाही. जसे :- रोग येतो लवकर पण जातो उशीरा.

अहंकार हा भुतासारखा आहे. त्याला कोणते तरी एक झाड लागते. देहाचा अहंकार सुटला की तो चैतन्याला चिकटतो व चैतन्यरूप होतो.

अहंकाराने मनुष्य फलाशा धरून कार्य करतो. मग अहंकाराअंती त्याला सुखदुःख होते. अहंकार असेल तर निष्काम कर्म करता येत नाही.

खरे म्हणजे मीपणाला काही अर्थच नाही. सर्व परमेश्वरच करीत असतो. भूगोलातील अक्षांश-रेखांश व व्यवहारातील मी-तू सारखेच आहेत. खरे म्हणजे माणूस काहीच करीत नाही. परंतु अहंकारामुळे `मी करतो' असे आपण मानतो. परमेश्वराची सत्ता नसती, तर माणूस काय करू शकला असता? `मी करतो' म्हणून कोणतीही गोष्ट होत नाही. जेथे अहंकार येतो, तेथे बिघाड होतो. निंबरगीकर महाराजांचे एक वचन आहे, `जेथे अहंकार तेथे नाश.' निंबरगीकर महाराजांनी सांगितले आहे :- `ज्या गोष्टींबद्दल अहंकार येतो ती गोष्ट नाहीशी होते.'

शरीराचा अहंकार धरणे हा अपराध आहे. अहंकाराने कर्म बंधनकारक होते. `मी करतो' हे म्हणणे म्हणजे भ्रांति आहे. मीपणा म्हणजे अज्ञान आहे. अहंकाराने जीव नाडला जातो.

प्रश्न : `मी करतो' या भूमिकेतून अहंकाराने परमार्थ करता येईल काय ?

उत्तर : परमेश्वराला अहंकार मुळीच खपत नाही. अहंकाररहित होणे हेच परमार्थात महत्त्वाचे आहे. माणसाने अहंकार करू नये. सर्व कर्तृत्व परमेश्वराचे आहे, अशी भावना पाहिजे. माणसाने निरहंकार बुद्धीने काम करावे म्हणजे परमेश्वर आपोआप त्याला भेटेल. परमेश्वर आला की अहंकार नाही. अहंकार सुटणे म्हणजे एका दृष्टीने मरणच होय. अहंकार गेला की साक्षात्कार होतो. मीपणा गेल्यावर संसार ब्रह्मस्वरूप आहे. मीपणा गेला की भेद गेला. आत्मदर्शनास मुख्य गोष्ट म्हणजे अहंकार जाणे.

अहंकार गेल्याविना खर्‍या साधनाला सुरवात होत नाही. शेकडा ९९॥ टक्के लोकांना परमार्थातील साधन जमत नाही, याचे कारण ते लोक `मी'ची जाणीव ठेवून साधन करतात.

मीपणाचा निरास झाल्यावर साक्षात्कार आहे. साक्षात्कार झाल्यावर अहंकार उरत नाही. अहंकाराचा निरास झाल्यावर, साक्षात्काराला अजिबात वेळ लागत नाही.

प्रश्न : जो अहंकार घातक आहे, तो दूर करण्याचे काही उपाय आहेत की नाहीत ?

उत्तर : आत्मदर्शनास मुख्य गोष्ट म्हणजेच अहंकार जाणे. अहंकार नाहीसे करण्याचे मार्ग /उपाय असे आहेत :-

१. अहंकार अत्यंत कमी करणे किंवा तो अमर्याद करणे. अहंकार हा अत्यंत क्षुद्रतेने किंवा त्याची व्याप्ति वाढवून घालविता येतो.

२. निंबरगीकरमहाराज म्हणत :- `अहंकार आल्यास त्याची छी-थू करून त्याला घालवून द्यावे.' एखाद्या माणसाची वरचेवर छी-थू केल्यावर तो पुनः आपणाकडे येणार नाही. त्याप्रमाणे अहंकाराची वरचेवर छी-थू केल्यास, तो पुनः आपल्याकडे येणार नाही.

३. विचाराने अहंकार जातो. विचाराने काही काल अहंकार जातो. विचाराने अहंकार गेला की साधनाने अहंभावाचा निरास होतो. स्फुरण, नाद व आकाश एक झाले की अहंभावाचा विलय होतो.

४. अहंकार घालविणेस बोधाचे रसायन आहे. पण बोध ग्रहण करणेची तळमळ आपल्या ठिकाणी पाहिजे.

५. उपाधिभूतजीवन हे शरीराशी तादात्म्य पावले आहे. पण त्याचे स्वतःशीच तादात्म्य झाले की अहंकाराचा निरास होतो.

६. अधोगामी जीवन ऊर्ध्वगामी झाले की अहंकार नष्ट होतो.

७. त्रिविध तापाने अत्यंत तप्त झालेल्याचा अहंकार जातो.

८. द्रष्टेपणाने अहंकार जातो. आपले ठिकाणी अहंकार आहे की नाही हे ज्याला कळते तो द्रष्टा.

९. साक्षी हा साक्षिरूपाने राहील तर अहंकाराची गति नाहीशी होते.

१०. सद्‍गुरूंना शरणागति म्हणजे निरहंकार.

११. विचारांचा द्रष्टा होऊन अगर गुरूंनी सांगितलेल्या गतीवर दृष्टि ठेवून अगर त्या गतीत लय पावून अहंकाररहित स्थिति गाठता येते.

१२. श्वसन -क्रिया मंद झाल्यास अहंकार जातो.

१३. यथार्थ ज्ञानाने अहंकार जातो.

*प्रसन्न व्यक्ति वह है, जो निरन्तर स्वयं का मूल्यांकन करते हुए सुधार करता है,,*

           *जबकि दुखी व्यक्ति वह है, जो सिर्फ दूसरों का मूल्याकंन करते हुए हर समय उनकी बुराई, आलोचना, निन्दा एवं ईर्ष्या करता है!!*

🔆

       *"ना किसी से ईर्ष्या",*

                  *"ना किसी से होड़"!*

        *"मेरी अपनी मंजिलें",*

                  *"मेरी अपनी दौड़ "!

*मनोयोग ४३६. :: इच्छार्पण*

*मनोयोग ४३६. :: इच्छार्पण*

जन्मापासून मरेपर्यंत माणसाच्या मनातून इच्छा काही जाता जात नाही. माणसाचा देह मरतो, पण त्याची इच्छा मरत नाही! त्या अपूर्त इच्छा पूर्ण करण्यासाठी तो पुन्हा जन्म घेतो. त्या जन्मात आधीच्या अनंत जन्मांत अपूर्ण राहिलेल्या इच्छा तर असतातच, पण या जन्मीही क्षणोक्षणी नवनव्या इच्छा उत्पन्न होत असतात. तेव्हा इच्छेतच, वासनेतच जन्मलेल्या आणि क्षणोक्षणी नवनव्या इच्छा, वासना ज्याच्या मनात प्रसवत आहेत अशा माणसाला निरीच्छ करणं, निर्वासन करणं, ही किती कठीण गोष्ट असेल! ज्याचं मन अनंत कामनांनी सदोदित भरलेलं आणि भारलेलं आहे, त्याला निष्काम करणं, ही किती अवघड गोष्ट असेल! पण साधकासाठी ती स्थिती साधणं अनिवार्यच आहे. या प्रक्रियेचे सुरुवातीचे चार अत्यंत महत्त्वाचे टप्पे समर्थ रामदासांनी ‘मनोबोधा’च्या १२८ व्या श्लोकात मांडले आहेत. त्यातला, ‘‘मना वासना वासुदेवीं वसों दे।’’ हा पहिला टप्पा आपण गेल्या भागात जाणून घेतला. ‘मना कामना कामसंगीं नसों दे,’ हा या प्रक्रियेतला दुसरा तर ‘मना कल्पना वाउगी ते न कीजे,’ हा तिसरा टप्पा आहे. ‘मना सज्जना सज्जनीं वस्ति कीजे,’ हा चौथा टप्पा तर संपूर्ण साधनेचा पायाच आहे.

तर पहिला टप्पा सांगतो की, इच्छा मारून टाकण्याची धडपड करू नका. कारण त्यामुळे इच्छा मरणार तर नाहीतच, उलट अधिक उग्र होतील! त्यामुळे मनात उद्भवणाऱ्या ज्या काही इच्छा आहेत, वासना आहेत, कामना आहेत, त्या मारण्याच्या वा दडपण्याच्या फंदात न पडता त्या देवाच्या पायी वसवाव्यात. म्हणजे काय करावं? तर त्याच्या दोन पायऱ्या आहेत. आपली इच्छा देवापुढे मांडणं आणि जे होईल, मग ते इच्छेनुसार होवो की इच्छेविरुद्ध होवो, तेच माझ्या हिताचं आहे, या भावनेनं ते स्वीकारण्याचा अभ्यास करणं, ही झाली पहिली पायरी. अखेरीस सर्वार्थानं भगवंताचं होण्याच्या इच्छेवाचून अन्य इच्छाच न उरणं, ही झाली दुसरी पायरी. अर्थात या संपूर्ण प्रक्रियेचा जो अखेरचा टप्पा आहे.. ‘मना सज्जना सज्जनीं वस्ति कीजे,’ तो साधेपर्यंत या दुसऱ्या पायरीवर खऱ्या अर्थानं स्थिर होता येत नाही. तेव्हा पहिला टप्पा असा की, मनातल्या इच्छा एका परमात्म्यापुढेच मांडा. आपल्या इच्छा जगच पूर्ण करील आणि त्या जगातच पूर्ण होतील, या भावनेनं जगाचा आधार मिळवण्यासाठी आणि टिकविण्यासाठी आपण आजवर धडपडत होतो. त्या इच्छा पूर्ण करण्यासाठी जगाचेच भले-बुरे मार्ग अवलंबत होतो. आता त्या इच्छा भगवंतावर सोपवून त्यांच्या पूर्तीसाठी विधिवत आटोकाट प्रयत्न तेवढे करायचे आहेत. त्या इच्छा पूर्ण झाल्या तरी ती भगवंताची इच्छा आणि पूर्ण झाल्या नाहीत तरी ती भगवंताचीच इच्छा, असं मानण्याचा आणि स्वीकारण्याचा अभ्यास सुरू केला पाहिजे. जे घडतं ती भगवंताचीच इच्छा असं मानणं आणि ते तसं वाटणं, यात फरक आहे, असं श्रीगोंदवलेकर महाराज म्हणत. पण आपण निदान सुरुवातीला मानायला तर लागू! बरं आता आणखी एक गोष्ट. जगात राहत असल्याने जगाचे सर्वच मार्ग आपल्याला त्यागता येत नसतील किंवा ते त्यागून निश्चिंत राहण्याइतपत मनोधैर्य नसेल, तर त्या मार्गानंही प्रयत्न करून पाहावा. पण त्या प्रयत्नांनीही यश मिळत नसेल, तर ती गोष्ट न होणंच हिताचं आहे, हे लक्षात घ्यावं! बरं, यात जगाच्या ज्या मार्गानं प्रयत्न करायला सांगितलंय ते मार्ग दुसऱ्याची आर्थिक हानी करणारे, दुसऱ्याला शारीरिक वा मानसिक इजा  पोहोचविणारे मात्र नसावेत. तेव्हा सर्वसामान्य इच्छांपासून ते हळूहळू मोठय़ा इच्छांपर्यंत, सर्व इच्छा भगवद्इच्छेवर सोडून आपल्या बाजूनं यथायोग्य प्रयत्न तेवढे करण्याचा अभ्यास सुरू केला पाहिजे. या साधनापथावर ज्याला खरोखरच चालायचं आहे त्यानं तर हा अभ्यास अत्यंत प्रामाणिकपणे केलाच पाहिजे.

*🙏🌹||श्री स्वामी समर्थ||🌹🙏* *🙏सामर्थ्यवान प्रार्थना🙏*

*🙏🌹||श्री स्वामी समर्थ||🌹🙏*

      *🙏सामर्थ्यवान प्रार्थना🙏*

या प्रार्थनेला सुमारे एक मिनिट लागतो!

प्रामाणिकपणे प्रार्थना करा.

*स्वामीं देवा मी ही प्रार्थना वाचत असताना देखील मला आशीर्वाद द्या, ! व हा संदेश एका विशिष्ठ मार्गाने पाठविणाऱ्या व्यक्तीलाही आशीर्वाद द्या करुणा सागरा,*

*आमच्या आयुष्यात आज अलौकिक अध्यात्मिक दरवाजे उघडा..कृपासिंधु,*

*देवा स्वामी समर्था,आपल्या आत्म्याचा,चेतनेचा एक दुप्पट भाग आम्हाला द्या,जेणेकरून आम्ही परत मिळवू ,आमचे भावनिक आरोग्य,शारीरिक स्वास्थ्य,आर्थिक स्थिति, परस्पर संबंध,मुले, व्यवसाय,नोकरी,घरे, आणि वैवाहिक आयुष्य.*

*मी आपले आभार मानू इच्छितो हे दयाघना! कारण जोपर्यंत तूम्ही म्हणत नाही की "सारं संपलंय"तोपर्यंत काहीही संपत नाही..हा ठाम विश्वास आहे कारण ब्रम्हांडनायक तुम्हीच आहात.*

*देवा स्वामी समर्था, तुमच्या कृपेने*

*आमची कुटुंबे आशीर्वादित आहेत;*

*आमचे आरोग्य उत्तम आहे;*

*आमचे वैवाहिक आयुष्य उत्तम आहे;*

*आम्हाला सर्व आर्थिक आशीर्वाद आहेत;*

*आमचे व्यवसाय उत्तम आहेत;*

*आमच्या नोकऱ्या उत्तम आहेत;*

*आमचे निर्णय आशीर्वादित आहेत.**

*चांगल्या संधी उपलब्ध झालेल्या आहेत आणि आणखी येऊ घातलेल्या आहेत.*

*आमच्या अंतःकरणातल्या सर्व इच्छा वाटेवर आहेत; ज्या आमच्या आयुष्यासाठी,तुमच्या परिपूर्ण इच्छेनुसार आणि योजनेनुसार आहेत !*

*तुम्ही आहात म्हणून आम्ही आहोत.*

🙏

(या प्रार्थनेची प्रार्थना करा,आणि मग ही प्रार्थना आपणाला माहीत असलेल्या प्रत्येकाला पाठवा.)

काही तासांतच,अगणित लोकांनी तुमच्यासाठी प्रार्थना केलेली असेल आणि तुम्ही कारणीभूत असाल,असा लोकसमुदाय वाढविण्यासाठी जो एकमेकांकरिता देवाला प्रार्थना करत असेल !

*🙏🌹||श्री स्वामी समर्थ||🌹🙏*

*❗मृत्यू का येतो ,, ?*

*❗मृत्यू का येतो ,, ?*

                    

       जे उपजे ते नाशे, नाशे ते पुनरपि दिसे.

                       _*संत ज्ञानेश्वर*_

या विश्वाचे काही नियम आहेत, जे सर्व विश्वाला पाळावे लागतात. अशा  नियमां मधील हा एक नियम आहे. या विश्वात ज्या ज्या गोष्टी निर्माण झाल्या,  होत आहेत व होतील त्या नाश पावल्या, नाश पावत आहेत व नाश पावतील. मानवी देह  निर्माण होतो म्हणून त्याला शेवटही आहे. ज्याला आरंभ आहे त्याला शेवट आहे.

                   _*मृत्यू कधी येतो ?*_

मृत्यू कधीही लवकर येत नाही किंवा उशिराही येत नाही. मृत्यू नेहमीच, ज्यावेळी यायला पाहिजे त्यावेळीच येतो.

या जन्मीचे प्रारब्ध संपले की मृत्यू येतो. जे कर्म पक्व होऊन फळ देण्यास  सिद्ध झालेले असते, त्याला 'प्रारब्ध' असे म्हणतात. 'प्रारब्ध' या शब्दाला  एक नकारार्थी किंवा असहायतेची छटा आहे. पण तसे असण्याची काही गरज नाही.  सद्गुरुंच्या कृपेचा आधार घेत विवेकाचा वापर करून, श्रेयस निवड करत आपले  प्रारब्ध आपल्याला बदलता येते. हीच तर मानवी जन्माची सर्वात मोठी उपलब्धी  आहे. मानवा व्यतिरिक्त इतर जीवांना मात्र ही उपलब्धी मिळालेली नाही.

हिंदु ज्ञान परंपरेतील एक मूलभूत सिद्धांत आहे - कर्म सिद्धांत. कर्म  म्हणजे कृती. ही कृती स्थूल पातळी वरील कार्य, मानसिक पातळी वरील भावना किंवा  वैचारिक पातळीवरील तरंग या स्वरूपात असेल. त्यालाच कर्म असे म्हटले जाते.  प्रत्येक कर्माचे त्याच्या प्राप्त स्वरूपात फळ मिळतेच.

काही  कर्माचे फळ लगेच मिळते त्याला "क्रियमाण कर्म" म्हणतात. काही कर्माचे फळ  काही काळा नंतर मिळते, त्याला "संचित कर्म" म्हणतात. या दुसऱ्या प्रकारच्या  संचित कर्मातील जे कर्मफळ भोगाच्या दृष्टीने देण्यायोग्य झालेले असते,  त्याला प्रारब्ध म्हणतात. प्रारब्ध म्हणजे कोणी कोणावर लादलेले ओझे नसते,  तर ते या जन्मात किंवा या पूर्वीच्या जन्मात स्थूल, भावनिक, वैचारिक  पातळीवर आपण जे कर्म केले त्या कृतीचा परिणाम असतो. ते या जन्मात आपल्याला  अनुभवायचे असते. त्यालाच 'प्रारब्ध भोग' असेही म्हणतात.

        _*माझे कर्म कुठे साठवलेले असते ?*_

प्रत्येकाच्या कर्माचा हिशोब त्यांच्या चित्तावर लिहिलेला असतो. चित्त  म्हणजे अंतर्मन. याच अंतर्मनामध्ये सर्व कर्मे साठवली जातात. ज्याला आपण  आठवणी किंवा संस्कार म्हणतो.

ज्यांची ध्यानात गती आहे ते मात्र  त्यांच्या चित्तावरील आठवणी किंवा संस्कार पाहून, त्यांच्या आयुष्यात जे  काही घडत आहे, त्याविषयीची कर्मगती जाणू शकतात.

               _*प्रारब्ध कोण ठरवतो ?*_

स्वतःचे प्रारब्ध प्रत्येक जीव स्वतः ठरवतो. पुढील जन्म घेण्या अगोदर  प्रत्येक जीव कुठल्या कर्माची फळे पुढील जन्मात भोगायची ते स्वतः ठरवतो.  त्याप्रमाणे तो जीव त्याच्या कर्मास साजेसे योग्य ते आई-वडील, इतर  नातेवाईक, मित्र मंडळी व इतरांची निवड करतो. यालाच 'जीवन नियोजन' असेही  म्हणतात.

प्रारब्धा कडे "घ्यायचे अनुभव" किंवा "शिकायचे धडे" या  दृष्टिकोनातूनही  पाहता येते. प्रारब्धा विषयीच्या या अर्थाने 'प्रारब्ध हे  भोगूनच संपवावे लागते, असे समजते. यामध्ये असहायतेची भावना नसते, तर  आत्म्याच्या उत्क्रांती साठीचा हा अनुभव असतो, अशा अनुभवांनाच 'तीव्र  प्रारब्ध' असेही म्हणतात. परंतु प्रारब्धा मध्येही बदल करणे शक्य असते. प्रारब्धा मधील बदलाच्या शक्यते मुळेच आध्यात्मिक साधनेलाही महत्व प्राप्त होते.

            _*मृत्यूची भिती का वाटते ?*_

१. जर जन्माला आल्या पासून मृत्यूचा अनुभवच नाही, तर त्याची भिती  वाटण्याचे कारण  म्हणजे पूर्वजन्मांमध्ये मनुष्य कितीतरी वेळा मृत्यू पावला  आहे आणि त्यामुळेच मृत्यूचे भय त्याच्याठायी स्मृतीमध्ये साठले आहे. मरण  येताना शेवटी जी स्मृती राहते, तीच गती मृत्यू पावलेल्याच्या ठायी प्राप्त  होते. मृत जीवाने जीवीत असताना शरीरावर अत्यंत प्रेम केलेले असते. त्यामुळे  ते शरीर सोडताना त्याला जे दुःख होते, ती स्मृती त्याच्याबरोबर पुढील  जन्मात येते आणि त्यामुळेच त्या जीवाला मृत्यूची भिती वाटते. याचाच  अर्थ जीवाच्या चित्तावर पूर्व जन्मातील मृत्यूच्या आठवणी साठवलेल्या असतात  आणि त्या आठवणीं मुळेच त्याला मृत्यूची भिती वाटत असते.

२. या जन्मात जीवास मृत्यू कधी व कसा येणार ? हे माहीत नसते. या अनिश्चितते मुळेही त्यास मृत्यूची भिती वाटते.

३. मृत्यूची भिती ही बऱ्याचदा मृत्यूच्या समयी होणाऱ्या वेदनांचे भय, असहायता, दुसऱ्यावरच्या अवलंबनत्वाची भिती, आप्तस्वकीयांच्या वियोगाचे  दुःख, जीवनाचा मोह वगैरे अशा अनेक कारणां मुळे निर्माण झालेली असते.

                _*"मृत्यू" म्हणजे काय ?*_  

 हे जर आपण नीट समजून घेतले तर मृत्यू विषयीची अनायास वाटणारी भीति निर्माण होणार नाही.

★ "मृत्यू" म्हणजे मृत होणे नसून पुढील जीवन प्राप्त होणे, असे आहे आणि ही जन्म जन्मांतरीची प्रक्रिया आहे.

★ जीवन व मृत्यू या भिन्न अवस्था नसून एका पाठोपाठ येणाऱ्या जीवन चक्राच्या  जीवन गती विषयक क्रिया आहेत. या जीवन क्रिया कर्माच्या शून्य अवस्थे पर्यंत अविरत चालू राहतात. जीवन - मरणाच्या चक्रातून मुक्त होण्यासाठी सद्गुरु ची आवश्यकता आहे. 

गुरु भक्त शिष्या कडून वेगवेगळ्या सेवा व दान रूपाने पुण्य कर्म करून घेतात  _*मंत्र मूलम् गुरुवाक्य*_  समजून जो भक्त शिष्य सदैव गुरूच्या हाकेला सेवा व दान यासाठी तत्पर असतो त्याला गुरु दानाच्या काही पटीत परत तर देतातच. परंतु त्यांच्या संसार रथाची दोरी आपल्या हातात घेतात त्याहीपेक्षा अशा भक्त  शिष्य _*मोक्षमूलम् गुरुकृपा*_  यास पात्र होतो.

तात्पर्य -: _*गुरु कार्यात मिळणारी सेवा ही पूर्व प्रारब्ध शिवाय मिळत नाही मिळणारी गुरु सेवा ही ईश्वरी कार्य समजून काम करीत राहिल्यास जन्म मृत्युच्या चक्रातून मुक्ती  मिळवून देणारच असते, तोच भक्त शिष्य मोक्ष प्राप्त करू शकतो.*_

🛕🛕🛕🛕🛕🛕

How Are Guava Leaves Beneficial For Your Hair?

Medically reviewed by Vd. Naveen Sharma, Ayurveda Physician
March14, 2020 by Aparna

Guava leaves have taken the internet by storm with claims of it being a miracle solution for hair loss. It is also gaining popularity as a hair thickening ingredient that promotes rapid hair growth. But how exactly are guava leaves beneficial for your hair?

More often than not, hair fall is a direct result of unhealthy scalp conditions. Guava leaves have analgesic, anti-inflammatory, antimicrobial, and antioxidant properties that have made it a popular ingredient for maintaining scalp health (1). It is often used in hair rinses to treat scalp issues such as dandruff. It is also rich in B Vitamins and Vitamin C, which nourish the follicles and aid hair growth.

Below, we have put together a step-by-step guide on how to use guava leaves for healthy hair growth.

How To Use Guava Leaves For Hair Growth

 Save

Image: Shutterstock

Using guava leaves on your hair can leave it feeling soft and looking lustrous, while thickening its volume. A guava leaf lotion is the simplest thing to make. Follow the steps below to make your very own guava leaf hair care solution that will battle hair fall and promote hair growth.

You Will Need

• A handful of guava leaves.
• 1 liter water
• A pot for boiling.
• Strainer

Preparation

1. Pour the water into the pot and place it on the stove. Bring the water to a boil.
2. To the boiling water, add the guava leaves.
3. Let the water boil for 20 minutes.
4. Strain the liquid and let it cool.

How To Apply 

• Wash and cleanse your hair with shampoo and skip conditioning.
• Once your hair is almost dry, section it and start applying the guava leaf solution.
• Massage the solution into your scalp for at least 10 minutes and ensure that all of your hair saturated with it.
• Pay extra attention to the roots and tips while you apply the solution.
• You can leave this solution on for up to 2 hours. Optionally, you can wrap your hair in a towel and sleep with the solution in your hair.
• Rinse the solution out of your hair with lukewarm water.

How Often You Need To Apply

If you are facing a hair fall problem, use this guava leaf solution thrice a week. If you are using it to speed up hair growth and keep your hair shiny, use it twice a week.

Precautions

• Ensure that the solution has cooled down to room temperature before you start applying it to your hair.
• Do not rinse your hair with hot water as this will dry out your scalp and hair.

Other Benefits Of Using Guava Leaves For Hair

 Save

Image: Shutterstock

• Guava leaves contain vitamin C, which helps boost collagen activity. This helps hair grow out faster and healthier.
• Its antioxidant properties help fight free radicals, thus preventing damage.
• It also contains lycopene, which provides protection from the harmful ultraviolet rays of the sun.
• Massaging the lotion into your scalp improves blood pressure, which helps the follicles receive more nutrition. This results in healthy hair growth.
• It helps remove the buildup of dirt and grime from your hair and unclogs your follicles. This helps prevent oiliness and dandruff.
• The removal of dirt helps smooth down your hair shafts, making them soft and shiny.

Apart from stopping hair fall and stimulating new hair growth, guava leaves have a number of medicinal properties that help soothe and control various ailments. So it wouldn’t be a bad idea to stock up on those leaves if you have a guava tree near you.

Have you ever used guava leaves for your hair? Tell us about your experience in the comments section below.

"श्री स्वामी समर्थ" ⚘👏सेवेकरी कसा असावा संपूर्ण वाचावे हि विनंती.

"श्री स्वामी समर्थ" ⚘👏

सेवेकरी कसा असावा संपूर्ण वाचावे हि विनंती.

१) अडचणीत सापडलेल्या गरजू व्यक्तींना तसेच अपंगांना मदत करणे हे सेवेकरी धर्म आहे.

२) आपल्याकडून जी पण काही मदत होत असते ती स्वामीच आपल्याकडून करून घेत असतात

 

३)आपण केलेले कार्य स्वामींना समर्पित करणे म्हणजे निस्वार्थी भावनेने केलेले कार्य समजावे.

४) आपण गरजुंना केलेल्या मदतीचा उल्लेख करणे अथवा ज्याला सहकार्य केले त्याच्याकडून स्वतःच्या स्तुतीची अथवा आपण एखाद्यावर फार मोठे उपकार केले आहेत असे समजून घेणे म्हणजे स्वतःतील अहंकार वाढल्याचे लक्षण होय.

५)जो स्वतःला सेवेकरी मानतो तो कधीही कळत नकळत दुसऱ्याचे मन दुखणार नाही अश्या गोष्टी करत असतो स्वतः त्रास सहन करून दुसऱ्यांच्या चेहऱ्यावर हसू फुलवण्याचे काम करत असतो.

६)कधीही कोणाला खाऊ घातलेले अथवा आर्थिक मदत केलेले वारंवार काढणे म्हणजे स्वतःच्या संपत्तीचा अहंकार आला आहे असे समजावे

७) कोणाची ही मजाक करणे कमी समजणे त्याची निंदा नालस्ती करणे सतत नाव ठेवणे टाकून पडून बोलणे हे सेवेकऱ्यांची लक्षणे नसतात.

८)लहानापासून ते मोठ्या वृद्ध व्यक्तीं पर्यंत प्रत्येकासोबत विनम्रतेने वागावे आणि त्यांचा आदर करावा.

९) ज्यावेळेस आपण कोणालाही केलेली मदत काढत असतो तसेच कोणाची ही मजाक निंदा करत असतो आपण केलेली सर्व सेवा त्या व्यक्तीकडे जात असते आणि आपण नंतर असे म्हणतो कि आम्ही कितीही सेवा केली तरी आमची समस्या सुटत नाही म्हणून स्वामींना तुमच्या सेवेबरोबर मन आणि चारित्र्य देखील समर्पित करा आणि स्वतःचे आत्मपरीक्षण करा.

१०)प्रत्येक नाण्याला दोन बाजू असतात म्हणून कोणाबद्दल हि खरी परिस्थिती न जाणता आपले चुकीचे मत गैरसमज आपणच स्वतःच्या मनात निर्माण करू नये त्या मुळे आपण सतत त्वेषाच्या अग्नीत जळत असतो ह्याचा मानसिक तसेच शारीरिक त्रास स्वतःलाच करून घ्यावा लागतो.

११)आपण एकच गोष्ट लक्षात ठेवावी आपल्या पण अडचणीच्या काळात कधीतरी आपणाला कोणी तरी मदत केली आहे आणि ती स्वामींमुळे ती झाली आहे म्हणूनच आज आपण दुसऱ्या कोणाला तरी मदत करण्याच्या परिस्थितीत आहोत हे समजावे त्यामुळे आपण कादिही स्वतःत अहंकार निर्माण करून घेऊ नये.

१२)कधीही कोणालाही खाऊ घातलेले काढणे तसेच माझ्यामुळेच त्याचे सर्व चांगले झाले हे म्हणत राहणे आपण केलेल्या सर्व मदतीचे पुण्य कमी करणे असते.

१३)केलेल्या मदतीची काहीतरी परत फेड मिळावी म्हणून अपेक्षा ठेवने ह्याला स्वार्थी मदत समजावी तसेच एखाद्याला जाणून बुजून त्रास देणे त्यांच्या पाठीशी कधीही  स्वामी नसतात हे समजावे 

म्हणून

।। कर्ता आणि करविता तूंचि एक समर्था । माझिया ठायी वार्ता मी पणाची नसेची

ह्या प्रमाणे जीवन जगावे तेव्हाच स्वामी कृपा होत असते.

"स्वामी ॐ माऊली" ⚘👏

"श्री गुरुदेव दत्त"⚘👏

श्री स्वामी समर्थ*नकारात्मक प्रभाव*

श्री स्वामी समर्थ

*नकारात्मक प्रभाव*

असं का होतं की ज्या गोष्टीची भीती असते, तीच गोष्ट आयुष्यात दत्त म्हणुन हजर होते.

एखाद्या विषयाची सतत भीती बाळगणारा विद्यार्थी, त्या विषयात नापासचं होतो,

पैसे नाहीत, पैसे नाहीत, अशी चिंता करणारा का दिवसेंदिवस अधिकाधिक कंगाल होतो? 

आर्थिक नुकसान होईल, अशी सतत भीती बाळगणार्‍याला कसलातरी फटका बसतोचं बसतो,

 कष्ट नकोत, कष्ट नकोत, घोकणार्‍याच्या नशिबात श्रम आणि राबणंचं असतं,

 का बरं एखादीला नको असलेलं गावच ‘सासर’ म्हणुन पदरात पडतं?

का श्रीमंत अधिकाधिक श्रीमंत होतात आणि गरीब अधिकाधिक गरीब होतायतं?

  तर ह्या सगळ्यांना एक कारण आहे,

आणि ते कारण आहे आकर्षणाचा नियम, द लॉ ऑफ अट्रॅक्शन..

    तुम्हाला माहीतीय?...जगातील फक्त एक टक्का लोकांकडे एकुण संपत्तीच्या शहाण्णव टक्के संपत्तीचा हिस्सा आहे. हा योगायोग नाही, हा आकर्षणाचा नियम आहे. काय सांगतो हा नियम? तुमच्या आयुष्यात असलेली प्रत्येक गोष्ट ही कळत नकळत तुम्हीच आकर्षित केलेली आहे, जसं की तुमचं दिसणं, तुमचे कपडे, तुमचा जोडीदार, तुमची मुलं, तुमचे मित्र, तुमचं घर, तुमचा व्यवसाय, तुमची सांपत्तीक स्थिती, तुमचं गाव, तुमच्या आवडीनिवडी, तुमचे नातेसंबंध, अगदी सगळं…सगळं…

    जसं की समजा एखाद्याला निळा रंग आवडतो, आणि त्याच्याकडे निळ्या रंगाचे खुप कपडे आहेत, तर तो बाहेर जाताना निळाच शर्ट घालुन जाईल, तसंच, आपल्या मनाच्या कपाटात ज्या रंगाचे विचार असतात, तीच परिस्थीती वास्तव बनुन समोर येते.

     उदा. माझं कर्ज कसं फिटेल याची सतत चिंता असेल तर मनाचा फोकस कर्जावर जातो तर कर्ज वाढतं.

माझं वजन वाढतयं, म्हटलं की वजन अजुन वाढतं, 

माझे केस गळतायत म्हटलं की अजुनच केस गळतात,

माझं लग्न जमत नाही म्हणलं की लग्न जमायला अजूनच उशीर होतो,

कर्ज माझा जीव घेणार म्हणलं की अजून अडचणी निर्माण होतात,

वगैरे वगैरे...

*ज्या गोष्टीवर मन, लक्ष केंद्रित करतं, ती गोष्ट घडते.*

  म्हणजे जर आपण आपल्याला जे हवं ते आपल्याला मिळालयं अशी कल्पना करुन, मनाला उत्तेजित अवस्थेत नेलं आणि त्यावर विश्वास ठेवला, की हवं ते आपल्याला मिळतचं मिळतं.

फक्त आपल्याला ते मिळालयं, हे मनाला पटवुन देता यायला हवं.

        मरणाच्या दारात पोहचलेली, डॉक्टरांनी आशा सोडून दिलेली पण हे रहस्य जाणणारी, अनेक माणसं फक्त ह्या शक्तीचा वापर करुन आणि सकारात्मक कल्पना करुन आणि त्यावर विश्वास ठेऊन पुन्हा ठणठणीत बरी झाली. 

विश्वातील सर्वच थोर माणसांनी हे आकर्षणाचं रहस्य जाणलं होतं आणि त्याची अंमलबजावणी केली, म्हणुन तर ते इतरांपेक्षा वेगळे ठरले.

      तुम्हालाही तुमच्या आयुष्यात सुख समृद्धी समाधान हवं असल्यास, रोज सकाळी मस्त तयार होवुन आरशासमोर उभे राहुन, चेहर्‍यावर स्मितहास्य ठेवुन, मोठमोठ्याने अशी वाक्ये जोरजोरात म्हणा!..

1) मी हवा तेवढा पैसा आकर्षित करु शकतो, मी शक्तीशाली आहे.

2) माझ्यात जग बदलण्याची शक्ती आहे.

3) माझ्या भावना नियंत्रित करण्याचा अधिकार मलाच अहे, आणि आज मी आनंदात रहायचे ठरवले आहे.

4) माझ्या आई-वडीलांना, माझ्या परीवाराला माझ्यावर, गर्व आणि अभिमान वाटेल, असे एक काम मी आज करणार आहे. 

5) मी प्रचंड आत्मविश्वासाने भरलेला असुन, प्रचंड संपत्तीवान आहे.

6) मी एका प्रसन्न व्यक्तीमत्वाचा मालक असुन, संपर्कात आलेल्या प्रत्येकाला मी भरभरुन आनंद वाटतो. खळखळुन हसवतो.

7) परिस्थीतीला हरवण्याची माझ्यात हिंमत आहे. मी परीस्थीतीवर सहज मात करु शकतो.

8) माझ्या जिद्दीला भिऊन संकटे दुर पळुन जातात.

9) मी आयुष्याच्या प्रत्येक लढाईचा यशस्वी सामना केला आहे, आणि ती जिंकली आहे.

10) माझ्या आजुबाजूचे, अवतीभवती वावरणारे, सर्व लोक माझ्यावर खुप प्रेम करतात, आणि मी ही त्यांच्यावर खूप खूप प्रेम करतो.

11) मी आतापर्यत माझी बरीचशी स्वप्ने पुर्ण केली आहे, आणि माझी उरलेली स्वप्ने लवकरचं पुर्ण होणार आहेत.

12) मी सतत आनंदी असतो. मला रोज नवनव्या कल्पना सुचतात, आणि मी तात्काळ त्यांना अंमलात आणतो. 

13) मी निरोगी आहे, 

14) आयुष्यात प्रत्येक चांगल्या गोष्टीसाठी मी आभारी आहे.

15) मी निसर्गाची अद्वितीय कलाकृती आहे.

*याला पॉझीटीव्ह अफैर्मेशन्स म्हणा, सकारात्मक स्वयंसुचना म्हणा, यामुळे दिवसभर एक आगळीवेगळी उर्जा तुमच्यामध्ये संचार करेल*

तुम्ही हे जर मनापासुन, फील करुन बोललात, आणि ते तुमच्या सुप्त मनापर्यंत पोहोचलं, तर तुमच्या नकळत ते तुमच्या सार्‍या आज्ञा पाळेल आणि खर्‍या करुन दाखवेल.

आणि हीच एका दृष्टीने 

*“लॉ ऑफ अट्रॅक्शन”*

 ची दणदणीत सुरुवात असेल!..

ही आणि अशी प्रत्येक वाक्ये तुम्हाला अधिकाधिक शक्तीशाली आणि आनंदी बनवो.

🙏🙏🙏🙏

🌷 *आरोग्यम् धनसंपदा* 🌷

 #श्री_स्वामी_समर्थ.